انتقال تعهد

تبدیل تعهد و انتقال تعهد از اسباب مرسوم تغییر و تحول در مفاد تعهد و اطراف آن هستند. نهاد تبدیل تعهد اگرچه در حقوق ایران پذیرفته شده است ولی قانون‌گذار در بیان احکام و شرایط آن به طور ناقص عمل نموده است به طوری که با نهاد انتقال تعهد در هم آمیخته است. همچنین در حقوق ایران قانون‌گذار احکام و شرایط خاصی را برای انتقال تعهد وضع ننموده است و تنها در بعضی از قوانین مصادیقی از انتقال تعهد دیده می‌شود. به همین دلیل در این پژوهش به دنبال بررسی وجوه افتراق و تشابه تبدیل تعهد و انتقال تعهد و مقایسه‌‌ی این دو نهاد هستیم تا این دو نهاد از هم تمییز داده شود. در تبدیل تعهد، تعهد سابق کاملاً از بین می‌رود و تعهد جدیدی که در یکی از ارکان (موضوع، سبب، مدیون و دائن) با تعهد اول متفاوت است با شرایط و آثار جدید جایگزین تعهد قبلی می‌شود؛ به همین دلیل تضمینات و دفاعیات مربوط به تعهد اول ساقط می‌شود. انتقال تعهد عبارت است از این‌که تعهد از ناحیه‌ی مدیون به لحاظ دینی که بر ذمه‌ی اوست یا از ناحیه‌ی دائن به لحاظ حق شخصی او به شخص دیگری منتقل می‌شود و صرفاً اطراف تعهد تغییر می‌کنند و در خود تعهد تغییری ایجاد نمی‌شود. انتقال از ناحیه‌ی مدیون را انتقال دین و انتقال از ناحیه‌ی داین را انتقال طلب می‌نامند. در انتقال دین که گاهی میان طلبکار و مدیون جدید و بدون رضایت مدیون سابق انجام می‌شود و گاهی نیز میان مدیون سابق و مدیون جدید و با رضایت دائن صورت می‌گیرد، دین با تمام اوصاف، ایرادات، و تضمینات به مدیون جدید منتقل می‌شود. حال آن‌که در تبدیل تعهد به اعتبار تبدیل مدیون طلبکار همیشه یکی از ارکان عقد است. در انتقال طلب به محض وقوع قرارداد میان طلبکار سابق و طلبکار جدید طلب با تمام اوصاف، ایرادات و تضمینات منتقل می‌شود و نیازی به رضایت مدیون نیست در حالی که در تبدیل تعهد به اعتبار داین، مدیون یکی از ارکان عقد است.